De dignitate civium

Ut docet Cornelius Castoriadis philosophus, varia de Democratia Atheniensi referens, nulla est veritas in rebus politicis cum democratico more componuntur, nulla est ἐπιστήμη, sed δόξα tantum. Atque quoniam δόξαι sunt aequae (optimam enim sententiam quisque defendere credit), et tamen una ceteras anteponi debet, hoc invenerunt Athenienses, ut cives suffragia ferentes pondere numeri exitum darent certamini opinionum (1).

Iampridem oportebat suffragium licitum de nova re publica haberi in Catalonia, cum id multi peterent. Non quia novitas ipsa desideranda esset (quod minime credo), sed quod oportebat ratione numeri finem contentioni dare. Oportebat iure suffragia hac de re ferre, auditis argumentis utriusque partis: quo proposito haec res publica desideranda sit, si desideranda, aut quibus beneficiis potius in Hispania manere optandum. Hoc erat quaerendum, utra ex duabus sententiis aequis praestaret inter cives aequales.

Sed Catalanis libertate quaerendi carent. Cur non datur? Quia non licet. Cur non licet? Quod non sinit Lex. Atque Lex semper servanda, colenda et veneranda.

Certissime servanda est Lex, sed quae est Lex illa, quae immutabilis et aeterna contra voluntatem multorum civium iactatur? Ad memoriam mihi veniunt illa verba legatorum Atheniensium ante cives Melinos, quae Thucydides tradidit. Athenienses, quibus in animo est omni modo punire et caedere Melinos, adfirmant se uti hac lege (νόμος), qua vincat semper armis et imperet qui fortior sit (Thuc. V 105, 2).

Hoc bene sciebant Athenienses, ut δόξαι aequae sint inter aequos tantum. Aequitate deficiente, deficit etiam libertas. Negatur suffragium Catalanis, atque violentia et oprobium in eos adicitur, ut simul cum voluntate et libertate etiam et dignitas civium proculcetur.

Quia cives voluntatem incolumem pacifico modo defendunt, seditiosi et scelerati et insani appellantur et fustibus vapulant. Dignitas civium scelus odiosum habetur. Homines qui nihil mali fecerunt atque politici a populo electi in carcere clauduntur. Et mendacia quoquoversus pervulgantur, ne quis possit (ne quidem cupiat) scire quae re vera agantur in Catalonia. Ita Lex fortiorum viget et imperat.

In iniuriis tamen dignitas civium integra servabitur.

(Nogueras scripsit)

(1) Cornelius Castoriadis, "Imaginaire politique grec et moderne", in La montée de l’insignifiance. Les Carrefours du Labyrinthe, 4, Lutetiae editum opus anno 1996, p. 201.

De suffragiis et libertate in Catalonia

Iampridem scimus veram democatiam et populi voluntatem scelus esse in ea oligarchiae hodierna forma quae perverso nomine «democratia» appellatur. Violentiam potentium videmus his diebus contra voluntantem multitudinis quae suffragium pro rem publicam et nationem novam petunt in Catalonia. Populi clamoribus respondent punitiones, carceres, terror. Minae in cives iactantur. Situs interretiales supprimuntur. Iura civium proculcantur. Mendacia finguntur et pervulgantur. Quibus malis cives opponunt flores, laetitiam et ingenium.

Vetatis suffragiis politici Hispani hanc unam rationem et causam adferunt, ut unitas Hispanicae Nationis veneranda sit et colenda in aeternum. Tanto minus valent simulacra, eo magis superbiam atque ferociam ostendunt. Quidnam sit natio nisi simulacrum, cum mundus omnis imperio oeconomicae rationis administratur, quod longe supra nationes viget? Quare integritas Hispanicae nationis quasi ἱερὸς λόγος habetur?

Ut scripsit Kropotkin, periculosum est populo novas res moliri dum nihil praevisum et praescriptum est de novo rerum ordine quo incurrit. Nam natio novissima quo pacto fugiat imperium oeconomicae iniquitatis quod orbem terrarum servituti subicit, res incertissima mihi videtur. Incertitudo autem levior fit quam coercitio et animadversio oligarchiae Hispanicae. Voces civium qui libertatem eligendi vindicant molestiam afferunt non solum oligarchis Hispanis sed etiam oligarchis Europaeis: eo magis audiendae sunt. Eventus suffragii (utrum secessio ex Hispania sit perficienda annon) secunda res mihi videtur: servandum est quoquomodo suffragium ipsum.

Obsidetur vera democratia. Cras nobis mittent custodes publicos quibus imperatum erit loca ad suffragia parata claudere, urnas et tabellas tollere, atque adeo homines qui libertatem vindicant ante iudices tradere. Cives autem suffragia ferent. Nam urnis adreptis et locis clausis, corpus et vox ipsa cuiusque civis in viis suffragium fiet.

(Nogueras scripsit)

Rosetta navis et Seneca de cometis

Iam ad finem itineris sui pervenit tandem Rosetta, die 30 mensis Octobris. Multi ex nobis photographemata de cometa 67P/ Churyumov-Gerasimenko, quae Rosetta ceperat, cotidie mirati sumus. Nunc cum iam iacet et requiescit navis in cometae pulvere atque glacie, hic in nostro blogo volumus memoriam suam colere, dum verba Senecae de cometis proferimus. Gratias tibi agimus, Rosetta!

(...) "At me Hercules non aliud quis aut magnificentius quaesierit aut didicerit utilius quam de stellarum siderumque natura". (Seneca, Naturales Quaestiones VII 1, 6)

"Necessarium est autem ueteres ortus cometarum habere collectos. Deprehendi enim propter raritatem eorum cursus adhuc non potest, nec explorari an uices seruent et illos ad suum diem certus ordo producat. Noua haec caelestium obseruatio est et nuper in Graeciam inuecta. Democritus quoque, subtilissimus antiquorum omnium, suspicari se ait plures stellas esse quae currant (...) nondum comprehensis quinque siderum cursibus." (Seneca, Naturales Quaestiones VII 3, 1-2) 

(...) "Illud imprimis praesumendum est, cometas non in una parte caeli aspici nec in signifero tantum orbe sed tam in ortu quam in occasu, frequentissime tamen circa septentrionem." (Seneca, Naturales Quaestiones VII 11, 1)

"Multi uariique sunt, dispares magnitudine, dissimiles colore: aliis rubor est sine ulla luce, aliis candor et purum liquidumque lumen, aliis flamma et haec non sincera nec tenuis sed multum circa se  uoluens fumidi ardoris; cruenti quidam minacesque, quia omen post se futuri sanguinis ferunt." (Seneca, Naturales Quaestiones VII 17, 3) 

"(...) et miramur si quos igniculos parum nouimus, cum maxima pars mundi, deus, lateat! Quam multa animalia hoc primum cognouimus saeculo, quam multa negotia ne hoc quidem! Multa uenientis aeui populus ignota nobis sciet; multa saeculis tunc futuris cum memoria nostri exoleuerit reseruantur. Pusilla res mundus est, nisi in illo quod quaerat omnis mundus habeat." (Seneca, Naturales Quaestiones VII 30, 4-5)

Omnes textus in tabula tripertita picta si extrahere velis, hic preme.

(Nogueras fecit)

Imago ex cometa 67 P/ Churyumov-Gerasimenko a Rosetta nave capta

De sensu certitudinis (II)

nexus neurales quibus claustrum et plures corticis partes coniunguntur

Vt iam infra dixeram, certitudo sensus quidam videtur quo conscientia “certior fit” de coniunctionibus neuronum ex diversis cerebri partibus. Quem ad modum hoc sensus certitudinis emergat, nondum possunt scientifici statuere.

Sunt autem qui ex experimentis coniciant claustrum eo munere fungi (1). Est enim claustrum locus cerebri signa accipiens ab aliis cerebri partibus quae ad sensus, motum, affectus atque cogitationem pertinent. Claustrum excitatur quotienscumque signa neuralia ex pluribus cerebri locis simul eo conveniunt. Ibi signa ita cohaerent ut ex multis stimulis unum responsum fiat. 

Nuper nuntiatum est experimentum, qui perbelle monstrat claustrum esse locum ad conscientiam pertinentem. Nam cum in cerebrum feminae cuiusdam forte fluxus electricus inferretur, claustro excitato feminam statim animus liquit. Statim ut cessavit agitatio electrica, animum recepit illa. Quotienscumque stimulus electricus claustrum adtingebat, femina conscientiam amittebat, et si cessabat stimulus electricus, expergiscebatur illa statim. Nuntiatur res sine mora, vulgatur in interrete et in ephemeridibus, stupent omnes, eo magis quod “sedem conscientiae” inventam esse praedicatur (2). Quamquam mihi obscurum videtur quid “sedis conscientiae” appellari possit, pondus experimenti tollere nolo, quia posthac non iam licebit iis qui in natura conscientiae versantur omittere ampliorem de claustro investigationem. Fortasse argumentum etiam dabitur illis neuroscientificis qui putant ex ipso claustro proficisci sensum certitudinis (ita appellamus ea animi commotio, quae causa fit ut credamus rectum responsum habere).

Claustrum coniungitur cum iis partibus cerebri quae signa ex oculis, auribus, atque ceteris sensibus accipiunt; claustro est etiam conexus cortex praefrontalis, qui “sedes” iudicii atque decisionis praecipue videtur, atque systema limbicum, unde affectus et motus animi proficiscuntur. Quamobrem non sine gaudio responsum rectum invenimus aut solitas cogitationis vias peragimus, atque maxima vehementia solidam animi sententiam defendere possumus.

Sic ad sententiam neuroscientifici Burton redire possumus (vid. scriptum superius). Vt adfirmabat ille, sensus certitudinis affectibus coniunctus esse patet. Et, quod caput est, certitudo oritur non quod veritatem adtingamus, sed quia corpus nos iubet ita sentire.  Quae semper in memoria servare opus est, ne in pervacuam arrogantiam incidamus aut violentiam, credentes nos soli rectum iudicium habere. 

(Nogueras scripsit)

(1) J. R. Smythies, L. R. Edelstein, V. S. Ramachandran (eds.), The Claustrum. Structural, Functional and Clinical Neuroscience, San Diego-Londinium-Waltham MA, 2014, p. 330-332.

(2) In ephemeridibus dico. Auctores ipsi multo accuratius rem exprimunt : “Such coordination by the claustrum (...) would make it an important part of the neural correlates of consciousness”, M. Z. Koubeissi, F. Bartolomei, A. Beltagy et F. Picard, “Electrical stimulation of a small brain area reversibly disrupts consciousness”, Epilepsy and Behavior 37 (1914), p. 34.

De sensu certitudinis (I)

Certissimae res saepe nobis videntur, cum plane scimus nos verum habere responsum aut rectum cepisse consilium. Quid sit porro certitudo ipsa, aut unde veniat, incertissima est quaestio.

Olim librum legi a neuroscientifico scriptum R. A. Burton nomine, cuius titulus est On being certain (1). Non est tractatus scientificus, sed potius opusculum ubi libere de certitudine disputatur. Quaerit auctor libelli an certitudo sit sensus quidam, sicut alii sensus quibus diversi status corporis (2) conscientiae patefaciunt: sitimus enim cum aqua nobis deest, cibo carentes fames nos premit. fatigatio somnum, vulnus dolorem excitat. Non aliter certitudinis sensus statui cuidam cerebri congruere videtur, cum responsio quaeritur aut consilium. 

Eo modo conscientiae “nuntiatur” synchronismus quidam fieri in communicatione neuronum. Ita ut bibimus quod sitis conscii simus, aut edimus cum famis signa sentimus, sic hic sensus ad neuronum coniunctionem pertinens videtur causa ut de singulis rebus decernere possimus.

Sensus quidem certitudinis non ex conscienti cogitatione proficiscitur, sed ad conscientiam emergit ex inconsciis neuronum vinculis. Ita certitudo non multum differre videtur a formidine, gaudio, taedio, voluptate atque ceteris animi affectibus, qui in conscientiam irrumpunt ex partibus cerebri quorum labor nequaquam conscii sumus. Saepe certae res nobis videntur, nescimus tamen quae facta, quae signa ex oculis aut auribus aut ceteris sensibus ducta probent id quod sentimus. Non semper factis innititur quod ex neuronum quadam coniunctione surgit. Quamobrem sententiae nonnullae quamvis falsae rectissimae nobis videntur: certum enim non est idem et verum.  Sensu certitudinis ducti homines facile sed non semper recte decernunt.

Ex parvulis argumentis undique ductis in eo libro res tractatur, sed nulla definitio, nullum indicium aut argumentum grave ibi inveni potest, nihil tandem probatur. Auctor numquam adfirmat rem unam esse quae plurimis verbis appellatur (feeling of knowing, feeling of correctness, feeling of conviction atque feeling of certainty). Mihi autem placuit hic libellus quod certitudo, quae multo abesse potest a veritate rerum, proxima ibi depingitur affectibus. Atque mihi placuit praecipue quia auctor (ipse neuroscientificus) scribere videtur contra solitam neuroscientificorum arrogantiam, qui adfirmare solent: “de cerebro nondum omnia scimus, mox tamen sine dubio sciemus”.

Ab eo libro perquisitionem bibliographicam incepi de sensu certitudinis amplius scire volens. Quod inveni in proximo scripto traditura sum. 

(Nogueras scripsit)

(1) R. A. BURTON, On Being Certain. Believing You Are Right Even When You're Not, 2008.

(2) De statibus corporis in cerebro fictis, cf. v.g. A. DAMASIO, Self Comes to Mind , 2010.

Novi Horizontes

Mox Pluto minus remota nobis videbitur, quod paucis interiectis diebus speculatrum spatiale New Horizons (latine “Novi Horizontes”) iam adtinget eam extremam planetulam. Perveniet enim New Horizons proxima Plutoni 14 Iulii, explorabit inde et planetulam ipsam et satellites eius, atque alia corpora ad Kuiperi zonam pertinentia.

Pluto reperta fuit anno 1930 ab astronomo Clyde Tombaugh, cui New Horizons honorem tribuit partem eius cinerum vehens. Anno 1978 inventus est maximus Plutonis satelles Charon appellatus. Nunc scimus quattuor satellites circum planetulam volvere praeter Charontem: Styx, Nix, Kerberos et Hydra. Quos mox melius cognoscere poterimus per imagines mirabiles atque cetera data speculatri instrumentis collecta.

Sed ut iam ad res terrestres transeamus, dum iter suum pergit New Horizons, Graecia quoque ad finem incertum itineris pervenire videtur. Quia non diutius possunt Graeci saevas condiciones ab Europae dominis accipere et gravissimum iugum servile ferre. Vt iam bene sciebant Romani, qui tributum nimium poscit, non argentum sed exitium poscit. Quamobrem suffragiis detrectare debent Graeci imperia scelerata eorum qui commodum divitum dumtaxat tuentur, atque discedere a via ubi nulla salus, nulla spes, nulla humanitas inest aut dignitas. Num melius est sine ulla populi voluntate cognitam cladem exspectare quam effugium quodam novum quamvis incertum adsequi?

Nomen parvuli vehiculi spatialis omen Graecis nuntiare videtur his diebus ex angulo solaris ordinis remoto ad mortalium ordinem rerum. Nam novi et incertissimi horizontes in Graecia nunc patent, non periculo vacantes. Sed iam spes quaedam in eo inest, ut horizontes tandem et  lux nova post tantam ruinam cerni possint.

(Nogueras scripsit)

Salve, Philae!

Hodie experrectum est modulum exploratorium in cometa 67P Churyumov-Gerasimenko missum, quod Philae nominatur. Atque simul cum exspectatissimis eius signis expergiscitur hoc blogum diu sopitum et derelictum!

Modulum Philae ex astronave Rosetta eiectum  in solum cometae pervenit die 12 Novembris 2014. Cum forte cecidisset Philae in locum obscurum, propter lucis inopiam nullam vim agendi habebat.  Nunc quod iam cometa ad perihelium proxima venit, lux et calor solis satis energiae modulo praebet ad signa mittenda.

Memores sumus etiam Rosettae, quae adhuc cometam circumire pergit atque infinita photographemata mirabilia per tot menses ad nos misit! Ecce imago quae ex multis carissima mihi est, ubi cernitur vallis altissima Hathor appellata. Is locus familiaris simul et insolitus novitatem Rosettae explorationis perbelle exprimit. Posthac res novas ex modulo tandem excito etiam exspectabimus! 

(Nogueras scripsit)

De forma universi

Vt scripsit Plinius, “olim non stilum sumpsi”, non quod cupido deficeret scribendi, sed quia alii labores severiores me a blogi delectamentis avocaverunt his diebus...

Nuper legi librum mirabilem, L’Univers chiffonné, ab eminente astrophysico Francogallico Jean-Pierre Luminet scriptum, ubi de forma universi tractatur. Vt paucis verbis argumentum exponam, quaerit Luminet an universus sit finitus et minor quam nobis videtur. Fortasse habitamus universum cuius forma geometrica facit ut videamus eadem corpora caelestia undique etiam et etiam iterata. Luminet appellat talem universum “corrugatum” (“chiffonné”). Quae potest esse eius forma ? Fortasse dodecahedron, quod responsum minime Platoni displicuisset. Sic numerus 12, quem iam diximus saepe homines tribuere primis principiis et rebus divinis (cf. scriptum huius blogi nomine “12/12/12”), etiam ad spatium sidereum pertinere possit.

Dodecahedron tamen cosmicum, quod Luminet depingit, vix fingere possumus : habet enim dimensiones plures quam eas, quas sentimus. Vniversus “corrugatus” non habet fines, quamquam finitus, propter ea quod omnes partes inter se coniunguntur. Quoniam particulae lucis, quae ad nos perveniunt, hoc spatium peregerant, eas videmus iteratas in plurimis caeli partibus, per quas transierant.

Luminet ipse in dissertatione supra inserta suam theoriam producit. Mirabile auditu!

(Nogueras scripsit)

Finis Romae, finis Mundi

Iam ab initio proni sumus in hoc blogo ad vetera verba prophetica memoranda. Nunc cum vidimus et audivimus hac hebdomada non solum Sanctum Pontificem “ministerio Episcopi Romae, Successoris Sancti Petri (...) renuntiare”, sed etiam “ignem de caelo terribiliter venire” (meteorites dico), memoria libri cuiusdam prophetiam de Summis Pontificibus continentis ad me venit.

Lignum Vitae est opus ab Arnaldo de Wion scriptum anno 1595. Erat hic Arnaldus monachus benedictinus natus Duaci (Douai). Lignum Vitae mox celebratum est propter prophetiam de Summis Pontificibus in eo traditam, quam Arnaldus adfirmat esse scriptam ab episcopo quodam Malaquia nomine, qui XII saeculo vixerat. Est haec prophetia catalogus nominum aenigmaticorum, quae ad singulos Pontifices pertinent. Exempli gratia, “Comes signatus” Innocentius III, “Draco depressus” Clemens IV, “Bos Albanus in portu” Alexander VI, “De craticula Politiana” Leo X appellantur. Sic 111 Summi Pontifices numerantur ab Caelestino II, usque ad ultimum nomen, “De gloria olivae”, quod ad Benedictum XVI nostrum pertinere debet. Sequitur haec conclusio:

“In persecutione extrema sacrae Romanae Ecclesiae sedebit Petrus Romanus, qui pascet oves in multis tribulationibus; quibus transactis, civitas septicollis diruetur; et Iudex tremendus iudicabit populum.” 

Estne hic “Petrus Romanus” Pontifex ultimus? Num diruetur tandem Roma, civitas septicollis, atque Mundus veniet statim ad finem? Sic constat in prophetia celeberrima a Beda Venerabili (s. VIII) tradita:

“quamdiu stabit coliseus, stabit et Roma;

quando cadet coliseus, cadet et Roma;

quando cadet Roma, cadet et mundus.”

Dicitur Stilicho libros Sibyllinos in flammas iactare iussisse, ne finem Imperii Romani patefactum esset. Ergo numquam periit Roma, aut conceptus Romae, qui ruinam ipsam Imperii Romani superfuit. Multis medii aevi auctoribus imago Christianitatis facta est Vrbs, atque finis Mundi per imaginem Romae dirutae saepe depictus est*.

Nunc iam, ut videtur, ad ultimum catalogi Pontificem pervenimus; lingua Latina adeo neglegitur ut ex omnibus diurnariis in Vaticanum missis una tantum verba Pontificis intellegere possit; signa funesta de caelo iam cadere videmus... Sed hoc certum mihi est, Roma nondum cadet, neque Mundus ! 

*Nonnulla hac de quaestione in hoc libro explicantur: Claude Carozzi, Weltuntergang und Seelenheil. Apokalyptische Visionen in Mittelalter, quem in versione Hispanica legi: Visiones apocalípticas en la Edad Media, Madrid 2000.

(Nogueras scripsit)

Latrunculi

 latrunculi

Nuntii de politicis corruptis Hispanis ad nos crebri adferuntur his diebus. Nuper audivimus Aloisium Bárcenas, qui fuit Factionis Popularis (PP) arcarius, 20.000.000 euronum in argentaria Helvetica condidisse. Ceterorum autem res gestas non minus nauseamus audientes: mercedem illicitam hic dat, accipit ille; plerique beneficia flagitiosa a Bankia accipiunt, omnes nummos modiis metiuntur atque fructum latrocinii transferunt quo nullum tributum detrimenta inferat. Diversa a diversis agitantur, ad hoc solum tandem cuncta tendunt, ut videatur res publica nihil aliud nisi ludus latrunculorum.

Quoniam nostri politicorum nos taedet, ad antiquos Romanos nos vertemus, qui nullo modo corruptelis vacabant. Ex viris insignibus corruptis C. Licinium Stolonem eligam, non quod eius fraus maior sit, sed quia vix sine risu audiri potest.

Vt a Tito Livio traditum est, tribunus C. Licinius Stolo cum collega L. Sextio promulgavit “leges omnes adversus opes patriciorum et pro commodis plebis” (Liv. VI 35). Etenim una ex tribus eorum legibus de modo agrorum tractabat, “ne quis plus quingenta iugera agri possideret”. Sed postea Licinius, qui pro plebe tam acerrime pugnasse dictus est, “sua lege decem milibus aeris est damnatus, quod mille iugerum agri cum filio possideret emancupandoque filium fraudem legi fecisset” (Liv. VII 16).

Ecce latrunculus subtilis atque elegans!

(Nogueras scripsit)

Periit magnus deus Pan!

Pan and Psyche, E. Burne-Jones

Ecce tandem dies indicta finis Mundi... qui profecto non fiet! Quamobrem omnes qui in quoque tonitru malum vident exspectatam cladem in tempus aliud different, fortasse in proximum annum aut insequentem...

Mihi autem verba “finis Mundi” audienti semper ad memoriam venit carmen notissimum egregii cantoris Francogallici Georges Brassens: Le Grand Pan. Vt traditum est a Plutarcho in opere suo De defectu oraculorum (419c-d), homines quidam navigantes prope insulam Paxum vocem audiverunt Thamum vocantem; erat enim Thamus gubernator navis Aegyptius. Cum hic responderet voci mirabili, clamavit illa: “prope Palodem nuntiare debes magnum Pana perisse”. Ita fecit Thamus. Cum iam ad Palodem appropinquarent, terram intuens clamavit “periit magnus Pan!”. Qua re vix pronuntiata, voces subito atque lamenta plurima audita sunt. 

Nonnullis placuit poetis haec Plutarchi fabula, qua significare voluerunt discessum deorum antiquorum a mundo nostro. Quod Brassens cecinit in lepido suo carmine. Donec Bacchus, Venus et dei Inferi adhuc apud homines manebant omnes res humanas et graves et leviores curantes, non solum in cunctis cerni poterat divina quaedam vis, verum etiam mundus humanus humanior videbatur. Sed  cum pervenisset professor Nimbus et eius sodales, qui nihil credebant esse praeter rationem et inertem materiam, mundus omni deorum potestate vacare incepit.  Sic Brassens honorem tribuit, ut credo, Aristophani, cuius comoedia Nubes iam irridebat sophistas in rebus dumtaxat rationalibus occupatos. Paulatim quidem ab hominibus discedunt dei antiqui. Et vita adeo fit vilior, inanis atque ad materiam tantum respiciens, ut deus postremus exsul tandem solos relinquat homines in tristi et vacuo eorum mundo, non sine ultima querela:

“Timeo ne finis Mundi tristissimus sit.”

His verbis concluditur carmen. Hodiernis autem diebus mihi duae videntur esse calamitates multo graviores quam Nubes aristophanicae, ut imperio argenti et lucri omnia subiciat homo, aut ad furorem religiosum fanaticum ducatur. Quod non iam tristis sed horribilis et barbarus fiet mundus si, expulsis deis Graecis, etiam Graecorum sapientiam atque sensum sacrae dignitatis humanae amittimus.

 

(Nogueras scripsit)

Georges Brassens, Le Grand Pan

12 / 12 / 12

Quoniam hodie ter iteratur 12,  conspicuum hunc diem esse existimant nonnulli (hoc etiam sensit, ut palam est, novus et inlustris pipiator...). Mihi quidem dies aptissimus videtur ad cogitandum de principiis, quibus natura regitur, quod his de rebus quaerentes saepe reperimus numerum 12, atque 3 et 6, qui in eo continentur. Etenim iam antiqui Graeci cum originem deorum narrabant his computis maxime utebantur: ut ab Hesiodo proditum est, initio fuerunt Chaos, Eros, Gaia. Sex porro fuerunt Titanes, atque sex Titanides (adice tres Cyclopes et tres Centimanus), inde duodecim dii in Olympo sedentes, quos Graeci maxime colebant. Et alia exempla dari possunt, quae monstrant apud Graecos tales numeros a rebus divinis minime alienos fuisse.

Sed ut ad res scientificas transeamus, etiam in hodierna descriptione principiorum naturae a physicis instituta, nisi fallor, eminet haec series numerorum. Particulae autem elementariae sunt res minimae, ex quibus omnes maiores particulae componuntur. Omnes res, quas videmus (atque quas non videmus), quae sunt quaeque fuerunt, factae sunt ex his elementariis particulis. Separantur quidem in duo genera: fermiones et bosones. Sunt fermiones particulae turbine (spin) ½, ex quibus fit quod “materiam” appellamus; dicuntur autem bosones “gauge” eae particulae turbine 1 (id est, integra), quae vires inter particulas transferunt.

Quot igitur particulae elementariae (id est, quot fermiones et quot bosones) reperiri possunt? Ecce responsum quod plerique scientifici probabilissimum putant:

-12 fermiones, in duo genera divisi: leptones et quarca. Vtrumque genus dividitur in tres 3 “familias” aut species. Sunt 6 leptones (e.g., electron inter leptones numeratur) et 6 quarca, ex quibus omnis materia nuclearis atomi componitur.

-12 bosones “gauge”: photon, bosones W+, W-, Z⁰, atque octo gluones (boson higgsianus non inter bosones “gauge” numeratur).

Ita numeris 3, 6, 12 ordo particularum signatur, ut in mythis harmonia caelestium. Fortasse, ut credo, perquisitiones futurae demonstrabunt hoc schema nequaquam in rebus inesse, sed in mente humana tantum quae de rebus cogitat. Atqui hoc mirum adhuc mihi videbitur, quare homines saepissime hos numeros reperire credant res caelestes aut principia naturae perscrutantes? Quare hunc sensum, hanc formam cogitationis habemus, aut unde?

(Nogueras scripsit)

Si relationem videre cupis qua particulae elementariae simplicibus verbis et eloquentissimis imaginibus perbelle explicantur, hic preme.

O Solon, Solon!

Cum videmus cottidie cives proper pecuniam debitam domos suas amittere et in viam iaci, et nationem totam in servitutem reduci, in memoriam nostram redit ille Solon Graecus, qui vixit abhinc MMDC fere annos. Condonavit enim ille poeta et sapiens inter septem sapientes numeratus omnia debita Atheniensibus, per legem Seisachtheian graece appellatam (a seiō, “succutire”, et akhthos, “onus”). Vt pulchre dicit in oratione supra inserta scriptor Pedro Olalla, abolitio debitorum Athenis viam aperuit Democratiae et libertatis. Nulla enim in coetu servorum est Democratia.

Sed divites et potentissimi optimum semper exitum sibi parant, etiam in terra sapientium. Nam, ut traditur, cum Solon privatim consilium suum nuntiasset amicis, illi multa praedia et fundos emerunt,  et nova lege usi, aes alienum, quod sumpserant, numquam reddiderunt (1). Sic divites divitissimi facti sunt. Nihil novi sub sole!

(Nogueras scripsit)

(1) Plutarchus, Moralia 807 e-f; Vita Solonis 15; Aristoteles, Ath. Pol. VI. Et Plutarchus et Aristoteles adfirmant hoc Solone nesciente factum esse.

Fustis certus in re incerta

(imaginem hinc sumpsi)

Comitiis appropinquantibus, auditur his diebus in Catalonia nomen libertatis etiam et etiam iteratum. Nam hoc conceptu crebre proferto credunt politici nostri sicut Orphei carminibus infinita civium suffragia ad se convertere et trahere. De futuro Cataloniae magna nunc est dissentio. Nonnulli enim nationem novam in Europa fieri cupiunt, magnam calamitatem hoc ceteri putant. Nescio quid melius Catalanis sit, si quid bonum. Hoc tantum certum mihi videtur, ut politici quamvis de libertate et de Democratia loquentes timendi sint, qui non dubitant custodes publicos suos adversus cives mittere quotienscumque clamor populi contra iniusta eorum decreta in viis tonat. Nuper (14-N) in urbe Tarracone, cum manifestatio generalis operistitii causa esset, puer innocens a custodibus publicis insane vapulavit, et puella, quae eos vituperare ausa erat. Quae libertas, quae Democratia inesse potest in imperio fustium? 

(Nogueras scripsit)

(Imagines si videre cupis, hic preme)

Maizium transgenicum

Ita mutavit homo naturam cerealium ut donum terrae venenum mortiferum factum sit. Maizium enim transgenium maxime perniciosum esse nunc omnibus patet, cum videmus miseros mures, qui nihil nisi hunc cibum ederant, maximis tumoribus et morte horrenda oppressos.

Societates effectoriae, quae maizium transgenicum producunt, tantum vigent et imperant ut omnibus experimentis obstiterint. Experimentum tamen factum est, quod monstrat quatenus mutatio naturae cerealium etiam gravissimam corpori mutationem afferat. Et, quod tristius mihi tandem videtur, ut stultitiam et insaniam hominum demonstret homo, maximum innocentibus bestiis oportet supplicium dare.

(Nogueras scripsit)

Argentarii apud iudices

Sic describitur in Aegyptiorum libro Mortuorum dicto iudicium quo veniunt homines cum a vita discedunt. Coram Osiride eo modo loqui debet mortuus: “Numquam malum hominibus intuli. Numquam homines oppressi. Numquam mentitus sum, nec de insidiis novi. Numquam malus fui...”

Anubis libram ante eum tenet. in altera lance cor mortui ponitur, plumam altera sustinet. Est enim haec pluma Iustitiae (quae Maat dicitur lingua Aegyptiorum). Si verum dixerit mortuus, lances aequum pondus ferentes geminae pendebunt.

Hoc nuper legens cogitabam de argentariis et de politicis nostris, qui nationem ad cladem et perniciem traxerunt. Nescio an post mortem apud Osiridem venturi sint; nec verum omnibus verbis magicis Libri Mortuorum iuvantibus tale iudicium iis bene cedere posset, qui non solum pecuniam infinitam furati sint, sed etiam cives ad egestatem et desperationem adduxerint. Num autem vivi nullum iudicium in eos videbunt, nullas poenas dabunt facinorum?

Etenim argentarios iudicia non decere adfirmant politici, conruptos ipsi conrupti adiuvantes. Quam ob rem “Indignabundi” conati sunt pro civibus argentarios potentissimos persequi. Cum pecuniam a populo petiverunt ad Rodericum Ratum (Rodrigo Rato) apud iudices deferendum, 15.000 eurones uno die accepti sunt. Ergo Rodericus Ratus iudicabitur. Forsitan et alii gradatim poenas dabunt. Politici enim tacent, cives autem vident et audiunt. Non impune irridebuntur.

(Nogueras scripsit)

Lectio in argentaria

             

Cum plurima iam facinora facta sint a politicis Hispanis, tum turpissimum omnium nobis hoc videtur, pecuniam infinitam argentariis conruptis dare. Ita navem rei publicae gubernant nostri oligarchae, ut cives in fluctus et desperationem iaciant, dum squalos voraces atque immisericordes tuentur et pascunt. Quidnam aliud de pecunia civium Bankiae data possimus dicere? Tacent politici de auctoribus argentariae cladis, quo multo magis pravitas rei patet. Talia geruntur, dum instructio publica indigens neglegitur. Omnia enim, quae argentariis dantur, educationi eripiuntur. Quam ob rem in municipio nostro Calella dicto nuper magistri quidam ingeniosi consilium optimum ceperunt, in officinas argentarias cum discipulis intrare et in medio vestibulo considentes quasi in schola lectionem inire. Lectio de heliocentrica doctrina incepta numquam confecta est, quod a custodibus etiam atque etiam ex argentariis repulsi sunt et magistri et discipuli; aliam tamen lectionem omnibus et praecipue politicis dederunt multo graviorem, quam olim Cicero noster verbis scripserat immortalibus:

“Quod enim munus rei publicae adferre maius meliusve possumus, quam si docemus atque erudimus iuventutem?” (De divinatione II 2)

(Nogueras scripsit)

De risu bestiarum

De animalibus duplicem semper habuit homo sententiam, cum sui dissimilia et inferiora putaret, imaginem tamen humanitatis in bestiis recognoscere crederet. Sic bonitatem, saepius malignitatem, quae in humanis inest, beluis tribuit. Antiqui Romani elephantes bene moratos esse atque adeo religionis sensum habere existimabant, quod patet ex his Plinii verbis: “Maximum est elephans proximumque humanis sensibus, quippe intellectus illis sermonis patrii et inperiorum oboedientia (...), amoris et gloriae voluptas, immo vero, quae etiam in homine rara, probitas, prudentia, aequitas, religio quoque siderum, Solisque ac Lunae veneratio” (Nat. Hist. VIII, 1, 1). Aliter autem iudicabatur de simiis. Etenim Cicero tradit (De Nat. De. I, 97) "simia quam similis turpissima bestia nobis" scripsisse Ennium, qui et sanctos apellabat poetas et ipse sanctus habebatur.

Hodierna scientia non mores, sed sensus affectusque bestiarum examinat, quoniam non modo mammifera verum etiam aves videmus laetitia exsultare, tristitia languescere, vexationibus terribiliter irasci, blanditiis leniri.  Delphini sodales suos aegros adiuvant; mures alimenta sumere nolunt cum vident alios sui generis cruciari, et multa alia exempla ab omnibus bene nota sunt, quibus demonstratur affectibus moveri animalia. Risus tantum humanus multis adhuc videtur. Nunc autem adfirmant scientifici aliquot bestias sonos fundere, quibus se “ridere” significant. Iam quaesitum est de sono simiorum, qui “risus” existimatur, et, quod mirabile videtur, etiam mures, bestiae humiliores, ridere posse scimus. In relatione audiovisifica supra inserta videbis murem qui titillationibus adeo delectatur ut sonos edat cachinnis aequiparatos a scientificis.

Quo multo magis criminale videtur, cum bestiae in officinis atque laboratoriis crudelissime vexantur, quod scimus neque eorum corpus dolore vacare, neque animum affectibus et sensibus, quos natura ipsis dedit humanis.
(Nogueras scripsit)

Dies Feminarum

Mox erit Dies Feminarum (a.d. VIII Idus Martias), quod materiam nobis dat ad adnotationem scribendam. Diu feminae pugnaverunt pro dignitate sua libertatem aequam vindicantes. Quod certamen nequaquam transactum est. Etenim hoc die memores esse volumus feminarum quae praecipue in Africa et in Asia arduis laboribus oneratae vitam duriter agunt. Nihil aliud possident, neque pecuniam neque terras, quam vim mirabilem et animum magnum et voluntatem, quibus ridente vultu et summa spe calamitates accipiunt.

Etiam carmen Zus ("Soror") adicimus a cantrice e Flandrica natione Yasmine, quae de vita decessit abhinc fere tres annos. Hoc scriptum etiam in honorem suum et memoriam confeci, quod libertatem feminarum semper aperte defendit. In pace nunc requiescat apud Caelestes.

(Nogueras scripsit)

Democratia et Oligarchia

Scripsit Cicero: “Philippus omnia castella expugnari posse dicebat in quae modo asellus onustus auro posset ascendere” (Ad Att. I. 16). Quid nunc scriberet consul, aut quid diceret rex, cum viderent non iam auro dato sed pecunia grandi fenore occupata omnes nationes expugnari et in dicionem et potestatem Mundi imperatorum reagi posse?

Nuper ii qui rem publicam Graecam tenent decreverunt “auxilium” pecuniarium accipere potius quam ferre Graeciam relictis civitatibus Eurone consociatis solam difficultatibus obviam ire. Haud facile videtur cernere quid sit melius, cum quidquid politici instituant, ulcus sit: ita res publica tam male instituta salutem et exitum reperire non potest.

Neque in Hispania bene res se habent. Hic maximus numerus civium invitam et coactam operis vacationem patitur. Nunc politici novas leges imponunt, quibus labor incertior, stipendia minora fient. Quid refert, si plerique pauperiorem et miseriorem vitam degunt  in dies? Nihil curant ii qui rem publicam sibi custodiunt, rident divites qui Mundum regunt. Sic conglutinatur amicitia inter oligarchias utriusque generis, scilicet ea quae intra nationes per leges et poenas populum opprimit, altera cuius imperium oeconomicum per orbem terrarum viget.

Politici nomine Democratiae quasi signo sacrosancto utuntur, a vocibus tamen populi abhorrent, et cum cives vias complent magna voce iustitiam clamantes, hoc sceleri aequiparatur. Adfirmant nostri oligarchae voluntatem suam cives immoderate proferre, atque adeo contra Democratiam hoc facere. Profecto populum immoderate agere putant! Scribit Jacques Rancière immoderatam semper Democratiam esse, ideoque optimam Democratiam haberi eam, quae Democratiam mansuefacit et opprimit (1).

Quanto crebrius atque effrenatius cives voluntatem suam vindicant, tanto magis pestilens videtur Vera Democratia iis qui Democratiam defendere dicunt. Sic nomen anceps insidiose libertatem civibus verbo dat, re autem omnino eripit.

(Nogueras scripsit)



(1) Jacques Rancière, La haine de la Démocratie, Paris 2005, p. 13.

Athanasius Kircher: de figuris quas Natura in lapidibus et gemmis delineat

Athanasius Kircher, ut iam diximus in superiore adnotatione, haec scripsit de figuris in lapidibus fictis:

“Natura ludibunda cum vegetativam sensitivamque facultatem in regno mineralium attingere non posset, fecit quod potuit; id est, cum vitam et sensum eis dare non posset, saltem figuram eis indidisse satis esse rata, pictores imitata, omnium quae in Mundo continentur, rerum figuras ambitioso penicilli magisterio delineasse visa est (...) Natura quasi caelum contemplata, in iis stellas in asterismos quosdam digestos, vel ad pictorum individam depinxit. In nonnullis gemmis solem radiosa proiectione stupendum effigiavit. (...) Natura mari, urbibus, sylvis, fluminibus delectata, non tantum illa omnia pulchre depinxit, sed et convenientibus coloribus adumbravit (...)

"Non contenta hisce, ulterius progressa Sensitivae naturae ergasterium intruens omnis generis animalia, volucria, quadrupedia, natatilia, insecta depingit (...)"

"Ne hominis omnium nobilissimam formam neglexisse videatur, in lapidibus pari pacto humanae figurae vario gestuum habituumque ludibrio, non solum quoad integram corporis symmetriam, sed et quoad singula eius membra depingere conata fuit (...)"

Natura ulterius progressa, in nonnullis lapidibus vel ipsos Angelos Calitesque, uti Deiparam Virginem, ceterosque Sanctos, quin et Christum Dominum crucifixum delineare attentavit". (Mundus Subterraneus, VIII , 9)

Haec Natura viva et creatrix, non solum animo et  sensibus sed etiam artificis manu  ingenioque  praedita, quantum differt ab illa frigida et iners in scientifico sermone depicta! Quam humanior, quam iucundior!

(M. Nogueras scripsit et verba Athanasii Kircher memoravit)

De lapidibus qui imagines astrorum, animalium, plantarum et sanctorum exhibent

Athanasius Kircher, vir doctissimus qui in XVII saeculo vixit, in opere suo Mundus Subterraneus de lapidibus iucundissime diseruit, in quibus formae astrorum, plantarum, animalium et hominum atque adeo Virginis Mariae exhibentur. Kircher descripsit quibus modis et causis tales imagines in lapidibus formari possent. Nonnullas fortuito exoriri adfirmat; eorum autem qui fossilia appellantur naturam recte describit: “novimus magnas multis in locis inundationes fluminum fieri hyberno tempore, quibus consequenter ingens limi copia in campis collibusque coacervetur; hisce itaque complures pisces una eiectos, limoque involutos constitisse” (Mundus Subterraneus, VIII, 9). Sed cum nesciret auctor quem ad modum lapides ex limo creari possent, opus temporis ad quemdam “spiritum lapidificum” attribuit: “limum vero successu temporis spiritu lapidifico in saxum conversum fuisse”. 



Sicut multi in tempore suo, credebat Kircher lapides formam suam quasi corpus animatum mutare posse Natura fingente. Etiam in XVIII saeculo, vir eruditus quidam Beringer nomine scribebat de lapidibus varias imagines exhibentibus, quos inveniebat in proximo monte ubi ambulare solebat... et quos inimici sui per iocum fingebant et ibi collocaverant, ut maximo ludibrio magister doctus deciperetur...(1)

Ridicula nobis videntur haec omnia, quia non iam intellegimus conceptionem, quam illo tempore homines eruditi solebant habere de Natura. Sententiam scriptorum neoplatonicorum secuti Kircher et multi alii ante eum putabant materiam non inertem sed vivam a Natura fingi, et mineralia, vegetalia et animalia (etiam homines) eadem vi Naturae coninuctas esse. Quid pulchrius animo concipi potest? Si homines hodierni possent hoc et sentire et credere, multo magis amarent Naturam, minime thesauros suos, animalia aquas lapidesque diripere auderent.

(Nogueras scripsit)

(1) ut traditus est a claro paleontologo Stephen Gould, in opere suo The Lying stones of Marrakech (2000)

De vestigiis Romanis Murciae nuper repertis

Erat olim Murciae ante El Corte Inglés in Magna Via forum cum multis tabernis. Omnia deleta sunt ab divite negotiatore quodam qui volebat magnam pecuniam facere stationem vehiculorum aedificans. Ubi pavimentum foderunt, operarii invenerunt vestigia Romana. Negotiator, qui nolebat omittere opus suum, tacuit de re et perrexit omnia delere. Sed aliquis ex aedificio vicino animadvertit quae acciderent, imagines photographice cepit et rem patefecit. Quam ob rem, decretum est finem facere laboribus. Scimus ibi vascula, nummos et alias res antiquas repertas esse, sed evanuerunt quem ad modum nescimus! Dicitur thermas esse et quaeritur an Murcia in tempore Romanorum magnum oppidum fuisset, cuius vestigia deleta sunt annis MCMLXX, ubi oppidum hodiernum refectum est.

Maria Schön scripsit (2n de Batxillerat)

photographemata Maria Schön fecit Murciae hibernis diebus anno MMXI-MMXII

aliae aves canunt, aliae... saltant!

Putasne te solum/solam bene saltare? Minime! Etiam avis quaedam Snowball nomine (Floccus nivis), tamquam peritissimus saltator corpus suum aliferum movet ad numeros! Et caput et pedes agitat cum primum auribus accipit musicam sibi iucundam auditu. Snowball amat praecipue Backstreet Boys, Queen, Lady Gagam, et multos alios... Si amorem musicae progeniei suae Snowball transmittit, fortasse videbimus futuro tempore genus novum avium saltantium!

Numquam satis mirabimur sollertiam animalium. Nunc Snowball mirabilis nobis videtur quod musico sensu sine pari se movere potest. Sed omnia animalia facultates plurimas habent, quibus nos homines multo antecedunt!

(Nogueras scripsit)

Faustum annum novum MMXII !!!

Sunt qui adfirmant anno 2012 finem Mundi nobis venturum esse. Hoc enim conicitur e calendario Maiarum, quod postremum diem a.d. Kalendas Ianuarias (21/12/2012) monstrat. Iam Medio Aevo paulo ante annum mille apponere solebant iuxta diem in documentis: “appropinquante fine Mundi”. Quotiens annus  terribili finis dierum omine signatus homines perterruit? Mundum enim finisse scriptum erat anno 500, 800, 1000 et 2000, inter multos alios.

Si finem exspectare licet hoc anno 2012, finem calamitatum placebit. Si mutandae res, ad meliora mutabunt. Vtinam pacem habeamus omnes et prosperitatem.

BONVM ET FAVSTVM ANNVM NOVVM MMXII!!!

(Nogueras scripsit)